News
Photos
Articles
Components
Applications
Kleinkunst

Kleinkunst: Een meisje van zestien

Een meisje van zestien (Boudewijn de Groot)

Ze woonde in een villawijk Haar ouders waren stinkend rijk Toch was er niets meer dat haar bond Ze gaf zich aan een vagebond Die sprak van liefde 't oud verhaal En zij geloofde 't allemaal Zo ging ze weg ze nam niets mee Alleen haar jeugd en het idee Dat hij haar man was zij zijn vrouw En het altijd zo blijven zou Arm kind Zestien lentes zo pril Ach wat lig je hier stil Langs de kant van de weg Ze trokken voort van stad tot stad Omdat hij ruimte nodig had Het zwerversleven was te zwaar Niets voor een kind van zestien jaar Haar liefde was haar levenslot Ze ging er langzaam aan kapot Ze kon de hartstocht niet weerstaan Niet tot het einde verder gaan Ze was geen kind maar ook geen vrouw En wist niet wat er komen zou refr. Ze werd vermoeid zag bleek en vaal Verloor haar jeugd haar ideaal Alleen haar liefde bleef bestaan Toen ging hij weg bij haar vandaan Toch had ze weten kunnen dat Hij niet genoeg aan liefde had Dat op een dag hij weg zou zijn En zij alleen met spijt en pijn Dat hij zolang een meisje had Als de stormwind speelt met een enkel blad refr.